Tarta z serkiem ricotta i czarnymi porzeczkami

Kupiłam serek ricotta, którego nigdy nie jadłam i który miałam zamiar przeznaczyć do zupełnie czego innego. Ale ochota na zupełnie co innego mi tymczasem przeszła, a serek powoli osiągał stateczną dojrzałość, żeby nie powiedzieć dosadniej i domagał się rychłego wykorzystania.

Ponieważ akurat udało mi się kupić czarną porzeczkę, a dawno nie robiłam tarty, ani w ogóle żadnego słodkiego wypieku, więc serek został przerobiony na wsad do tarty. 

Mąki dobrałam tak, aby tarta była bezglutenowa.

Składniki:

Spód:

* w sumie 120 g mąki: z amarantusa, ryżowa i z ciecierzycy

* jajko

* 30 g masła

* 30 g ksylitolu

* łyżka kakao

Wierzch:

* serek ricotta 250 g

* łyżka soku z cytryny

* płaska łyżeczka ksylitolu

* czarna porzeczka

Wszystkie składniki na spód wrzuciłam do miski, po czym łyżką ugniotłam na masę, którą wyłożyłam spód foremki do tarty. Włożyłam  do lodówki i w tym momencie  przypomniałam sobie, że wkłada się chyba kulę z ciasta, a potem dopiero nią wylepia spód, ale zostało jak zostało i zamiast kuli spód stacjonował w chłodzie 1/2 godziny.

Piekarnik nagrzałam do temp. ok. 190* C i zapiekłam spód ok. 20 min. 

Po wystudzeniu przygotowałam serek dodając do niego sok cytrynowy i ksylitol. Rozsmarowałam po wierzchu, poukładałam porzeczki, przybrałam listkami mięty. 
Spód ciasta przywarł mi do spodu foremki, więc na wszelki wypadek, żeby konstrukcja mi się nie rozleciała (spód wyszedł bardzo cienki, a więc mało odporny na wszelkie gwałtowne ruchy) zostawiłam tak jak jest i tylko delikatnie kroiłam kawałki, żeby nie uszkodzić  blaszki.

Spód zresztą po kilku godzinach lekko zmiękł i był lepszy niż zaraz po upieczeniu.
Bardzo mi smakowała i nawet małżonek stwierdził, że dobra;)

"Zdanie nawet najmądrzejszego słonia mniej znaczy dla osiołka niż sąd innego osiołka"

Marie von Ebner- Eschenbach