Sałatka ze szparagami

 

Sezon na szparagi w pełni, a ja sobie uświadomiłam, że nie robiłam do tej pory samodzielnie nic  szparagowego. 
W ogóle chyba raz w życiu je jadłam, ale nie zapisało mi się to zdarzenie jakoś szczególnie. 

Szparagi kojarzyły mi się dotychczas z czymś niesłychanie wykwintnym, a ja kuchni takiej raczej nie prowadzę. Ale w tym roku jest taki wysyp szparagowych dań na blogach, że i mnie się udzieliło i postanowiłam spróbować coś prostego z nich przyrządzić. 

Pomysł na sałatkę podsunęła mi Beata, jedna z moich fanek z FB.

Szparagi kupiłam białe, bo wydawały mi się delikatniejsze, dopiero w domu doczytałam w necie, że białe trzeba obierać, że są bardziej włókniste i generalnie mniej smaczne niż zielone. Hmmm, po czasie się o tym dowiedziałam, ale skoro takie mam, to trudno.

 Składniki:

* pęczek szparagów

* 1/2 pęczka rzodkiewki

* łyżka masła klarowanego

* sól, pieprz, ocet jabłkowy

* dodałam od siebie starty ser (Stary Olęder miałam) i pokrojoną pietruszkę

Poodłamywałam końce jak było przykazane (miałam wrażenie, że te końce to w środku są szparagów, bo po odłamaniu, to niewiele mi pozostało;), resztę obrałam i pokroiłam na małe kawałki. Wrzuciłam na rozgrzane masło i przez kilka minut smażyłam/dusiłam, cały czas mieszając (jak poszłam kroić rzodkiewkę, to mąż miał przykazane mieszać). 

Miały być chrupiące i takie były. Przerzuciłam je do miski z pokrojoną rzodkiewką, przyprawiłam, wymieszałam z pietruszką, a na koniec posypałam serem.

Powiem tak: nie spodziewałam się odlotu, a jednak smak nas niemalże zachwycił! Bardzo to dobre było i trochę za mało (nie sądziłam, że małżonek będzie się aż tak chciał załapać na to danie).

Na pewno będzie powtórka, tym razem - dla porównania -  z zielonymi. Skoro te, ponoć mniej smaczne, tak nam smakowały, to zielone tym bardziej powinny. No i oczywiście nie skończę na sałatce, po tak udanym przetarciu szparagowych szlaków na pewno będą one teraz gościć u mnie często:)

"Lubimy ludzi, którzy bez wahania mówią to, co myślą, pod warunkiem, że myślą to samo co my."

Oscar Wilde